50°27′11,69″N 19°33′12,16″E

Jesiennie, czarownie, swojsko, jak u siebie :)

Ogrodzieniec. :)

Ot tak..

Przeglądam zdjęcia z wakacji i natrafiam na przypadkowo złapaną rozmowę dwóch mężczyzn, nie centralnie, raczej gdzieś z boku zdjęcia, przypadkowo uchwycona chwila, podniesienie brwi, uśmiech po drugiej stronie, kontakt wzrokowy rozmówców, widać, że coś przeżywają, za chwilę ktoś się zdziwi albo wybuchnie śmiechem

Nazwałabym to fascynacją ludźmi przypadkowo spotkanymi, starszą panią w pociągu, dzieckiem które się czymś zajmuje. Nazwałabym studiowaniem wyglądu, tego jak układają się zmarszczki, w jaki sposób ktoś trzyma dłonie. Czasem zabawą w odgadnięcie kim ktoś będzie, gdy miękkie dziecięce rysy zdradzają na razie tylko gładką krągłość, czasem odgadnięcie kim ktoś był. Pamiętam jak w ten sposób przyglądałam się swojej babci, patrząc głęboko w oczy i odgadując jakie kiedyś były jej policzki, nos, jaki były dłonie zanim były dłońmi starej kobiety, jaką była dziewczyną?

W przypadku babci to nie było to samo, płynie w nas ta sama krew, a podobno nawet jest jakieś podobieństwo ,ludzie przypadkowi to inna bajka. Ta „przypadkowość”, niekonieczność kontynuacji, chwilowość, przemijalność zwalniają z nostalgii.

Będąc gdzieś na kwaterze zalewając wrzątkiem herbatę podnoszę wzrok za okno, spoglądam znad zazdrostki. Na hamaku siedzi nasz chwilowy gospodarz (bo zatrzymaliśmy się tylko na chwilę), trzyma w ramionach półśpiącą córkę..może  dwu, trzy-letnią. Dziecko prawie śpi, w miarę powolnego bujania hamakiem powoli opadają jej powieki. Gospodarz trzyma ją mocno w ramionach, nos ma ukryty w nieładzie jasnych włosków dziewczynki i też przymyka oczy, ale jest w tym jakieś szczęście i jakieś zadowolenie. W obojgu jest pachnący dobrem spokój, nie słyszę żadnego dźwięku tylko na rzęsach zatrzymuję światło wrześniowego popołudnia. Uśmiecham się lekko, bo ten spokój przypadkowo podejrzany, podziwiany i mnie się udziela.

Chwilowe spotkania przynoszą chwilowe odczucia, ale nie zawsze złe, czasem dobre aż tak. Smakują jak pralinka, słodko i pysznie tylko przez chwilę, a chwile z Bliskimi je się palcami jak gęsty, złoty miód.

Zdrowy i dobry..taki do delektowania się J

;-)

- co robisz?

- nic

- zaczekaj, pomogę ci !!

****

 

Cytaty i fotka :) czyli Dolina Kościelistka we wrześniu

" Życie trzeba przeżyć, a nie przeczekać..."

To co jest najtrudniejsze dla wszystkich ludzi, to przejście przez życie z wiarą we własne marzenia. Dlatego, że mówi nam się, że zawsze musimy być racjonalni, że należy zapominać całkowicie o tym, że jesteśmy też emocjonalni. Musimy kalkulować, co opłaca nam się robić w życiu, a nie skupiać się na robieniu tego, co kochamy. /Simone Moro/

Magia racjonalnych interpretacji

I wszystko jasne !

;-)

N48°43'27'' E17°45'41''

Czachtice

Wpis korespondujący z wpisem Aspi

;-)

Takie życie...

Czy każde życiowe wybory są słuszne? Chcemy wierzyć, ze tak. Tyle razy sobie obiecywałam, że już nigdy, ale to przenigdy nie wyrychlę się z pomocą, że nie zaangażuję w czyjś problem „bo mogę”… Nie będę gnała kilkadziesiąt kilometrów, żeby pogłaskać po głowie… Tyle razy i  żadnych wniosków na przyszłość… Potem spędzam godziny na czymś „bo obiecałam”... eM jak zwykle /słusznie/ skwituje „po co ci to, i tak nikt nie doceni, a Ty zawalasz noce, poświęcasz czas…” Thia… doradza a sam w życie nie wprowadza! A mnie chyba sprawia to przyjemność… Tak, pewnie trochę tak…. Chociaż wrodzone czy wytresowane dążenie do doskonałości staje się męczące przy hafnastym razie poprawianych zdjęć. A właśnie !! - Z pokoju zrobiło mi  się studio fotograficzne… trochę z konieczności bo za cholerę nie mogłam poskładać ustrojstwa jakim jest namiot bezcieniowy – tak, to tylko taka materiałowa bryła ale gdybyście widzieli ten miniaturowy pokrowiec !!! A gdy zanabywałam drogą kupna zastanawiałam się co to za szmelc… miał mieć 80 cm a dali mi coś, co mieści się do małej torebki – nie mojej, tylko MAŁEJ ! może to tylko dodatkowy pokrowiec – myślałam sobie w drodze… a ten namiot to tam gdzieś pomiędzy tymi lampami, statywami… albo może dopiero kurierem na palecie przyślą! Tak, na pewno tak ! No jednak nie. No i mam teraz zagwozdkę.  Z pomocą przybył niezawodny wujek Google i filmiki na YT. Ulżyło przeczytanie komentarzy – nie tylko ja taka tępa. Gdy go pierwszy raz rozkładałam to o mało oka nie straciłam gdy TOTO wystrzeliło mi z rąk pod sufit  i zanim osiadło na podłodze zawirowało, zapiszczało i powstał sześcian… ogromny sześcian… Boszsz… co tam się nie pomieści?! Jak kiedyś stracę dom to zamieszkam sobie w nim, podzielę sobie na strefę dzienną z aneksem kuchennym, nocną i jeszcze przedpokój się zrobi!! Teraz już niby instrukcja składania opanowana, przynajmniej w teorii,  to nie - odezwało się ustawiczne poprawiactwo. No to SE stoi a ja sobie poprawiam…

Sem w ostatnim poście nakreśliła, jak to ludzie z otoczenia się wykruszają i nie sposób się z nią nie zgodzić – a propos, wpis Sem zbiegł się z tematem w dzisiejszym programie śniadaniowym – czy Sem pisze scenariusze do TV ? ;-) Więc w rzeczonym podali newsa, iż badania wskazują, że grono bliskich znajomych wymienia się średnio co 7 lat – jak ja uwielbiam takie dane… Co nie zmienia faktu, iż zmieniają się i nasze poglądy, nasze priorytety… Zaskakuje tylko z jaką łatwością przychodzi usprawiedliwianie swoich wyborów… i tylko trochę żal, ze czasami w tych idealnych wyborach zabraknie choć odrobiny samokrytycyzmu, zastanowienia…

A wracając do wpisu Współzałożycielki bloga - Zazdroszczę takiej postawy – ja nie potrafię… żałuję… aczkolwiek ludzie uczą namiętnie takich postaw, więc może kiedyś się naumiem na tyle skutecznie, że też „będzie mi z tym dobrze”.

Piszu piszu pisz

Jazda z Tatkiem ma...ten niepowtarzalny urok, kiedy gps mówi swoje, Tatko swoje, a gdy już (regularnie oddalając się od celu) docieramy w miejsce nieznane Tatko rzuca "to jak pojechałaś?"...Niespodziewane wycieczki mają ten wdzięk, że gdziekolwiek pojedziesz wszystko jest takie ulotnie smakowite, chwilowe i dlatego uważam, że warto gdzieś wpaść choćby na krótkie, pełne uśmiechu  "ach!"

Uroda wrześniowych poranków polega na "przyjaznym" chłodzie, świetle już nie letnim, wyprażonym słońcem, ale jeszcze wesołym, jeszcze z liśćmi na drzewach i z wiatrem, który uwielbiam.

Z Anką udaje mi się umówić niemal cudem na niemal przypadkową kawę, opowiada o tym jak to pani dr nie mogła znaleźć na badaniu usg  Ankowego organu wewnętrznego...

-Ach to może w domu zostawiłam?- zastanawia się Anka

-Na stole pani śledzionę zostawiła? -pyta pani dr

Śmiejemy się, lubię jej towarzystwo, ale co do ludzi wogóle..cóż...z wiekiem pogłębia się selektywna aspołeczność, dostrzegam różnice celów, priorytetów, nie dyskutuję z nimi, zostaję przy swoim, straciłam gdzieś poczucie konieczności tłumaczenia się (dobrze mi z tym) i wiem, że czasem lepiej odejść niż świadomie, czy nie, kogoś ranić.Wokół jest dość absurdów i nacisków, żeby nie stwarzać sytuacji do nowych.

Tymczasem umawiam się na randkę, żeby pośród malowanych filiżanek pośmiać się perliście, radośnie i nacieszyć się śmiechem o zabarwieniu barytonu po drugiej stronie stolika.

 ... z mistrzem drugiego planu za oknem.Pozdrawiam! :)

E tam

Właśnie Marcin P. powiedział "to już koniec wakacji"..e tam.

"Upalnie już nie będzie"


I super:)

Witaj szkoło :-P

Niedopowiedziane słowa, niepewność w oczach, wyczuwalne skrępowanie, gdy mimochodem jestem świadkiem nieplanowanej rozmowy... 

Zawsze zaskakuje mnie to, jak sprawy dla kogoś niewygodne szybko wychodzą na światło dzienne.  Tym bardziej gdy dotyczą mnie osobiście.  Nie, nie komentuję na głos, siedzę i staję się biernym obserwatorem sytuacji, która w odczuciu uczestników zdaje się nie mieć końca… i mam nieodparte wrażenie, że milczenie jest tu i teraz najbardziej wymownym komentarzem.  Obserwuję jak powietrze robi się ciężkie, prawie widać czarne chmury wnikające do środka zza biurowych  żaluzji otwartego okna.. to nic, że na dworze ponad 30-stopniowy upał… tutaj robi się coraz chłodniej i ciemniej… A mnie ta  sytuacja  jednocześnie gdzieś tam kłuje – gdy osobiście mnie dotyczy – jak dziś, i bawi, bo przecież można było inaczej wszystko załatwić - tak najzwyczajniej w świecie powiedzieć jak jest  i byłoby po sprawie.  Jestem w stanie wiele zrozumieć. Owszem, mogę  nie do końca się  zgadzać z tym co usłyszę  ale rozumiem i zawsze doceniam jasność intencji oraz  klarowną sytuację.   

Tak niewiele trzeba, a jednocześnie aż tyle. 

Dlaczego więc ludzie ze sobą nie rozmawiają, dlaczego wolą kombinować, zatajać..? Niby czas leczy rany ale… smród i tak pozostanie.

Tak - wybaczam ale nie zapominam!  Nie mam zamiaru ułatwiać zadania i mówić, że nic się nie stało – bo stało się . Bo może i bolą niepowodzenia czy niezrealizowane plany – przecież nie raz jeszcze od życia w dupę dostanę - ale bardziej intencje osób, których nie podejrzewałoby się o takie zachowanie…

Rozczarowanie? – Zdecydowanie tak. Ale czy to mnie dziwi? – Już chyba nie…

No nic ! Jak to mówią – padłaś, powstań, popraw koronę i zasuwaj do roboty. Kiecka, szpilki, uśmiech na twarzy i niech ktoś inny się martwi jak zagłuszyć  wyrzuty sumienia, które tak pięknie wymalowały się na dzisiejszym licu. 

To już nie mój problem.